দত্তহঁত মুম্বাইৰ
পৰা ঘুৰি অহা খবৰটো শুনি শইকীয়া খবৰ এটা কৰিবলৈ ওলাল৷ দত্তনীৰ ৰিটায়াৰমেন্টৰ পিছত
দত্ত-দত্তনী জীয়েক মাজনীৰ তালৈ ফুৰিবলৈ গৈছিল৷ কলিংবেল টিপাৰ প্ৰায় লগে লগেই
হাঁহিমুখে দত্ত ওলাই আহিল৷
: শইকীয়া, আহক আহক৷ আবেলিকৈ
আপোনাৰ তালৈ পাক এটা মাৰিম বুলি ভাবিছিলোৱেই৷
: ভালনে দত্তদা৷ মই
এইমাত্ৰ গোপাল দোকানীৰ পৰা আপোনালোক অহা খবৰটো পালো, বোলো খবৰ এটা কৰি যাওঁ৷
: হেঃ হেঃ, ভালেই কৰিলে৷ ঈশ্বৰৰ
কৃপাত ভালে কুশলে আহি পালো দিয়ক৷
: মাজনীৰ খবৰ ভালনে?
: আছে দিয়ক তায়ো ভালে
কুশলে৷ জোঁৱাই বৰ ভাল বুজিছে, স্বৰ্গসুখত ৰাখিছে তাইক৷
: অ, আমাৰ মানুহজনীয়ে
কৈছিল মাজনীৰ দৰাটো বৰ ভাল ল'ৰা বুলি৷
: ভাল মানে খুবেই ভাল৷
সাধি পাইছে তাই এনেকুৱা ল'ৰা৷
তেনেতে দত্তনী আহি
মেলত যোগ দিলে,
: আমাৰ জোঁৱাই ৰাতুল
বৰ গুণী ল'ৰা বুজিছেনে৷ গৈয়েই
দেখো মাজনীৰ ঘৰ একদম ফিট ফাট৷ আমি ভাবো বোলে মাজনী কেতিয়াৰ পৰা ইমান পৰিপাটী হ'ল৷ দুদিনমান থাকিহে
গ'ম পালো ৰাতুলে গোটেই
ঘৰ পৰিপাটীকৈ ৰাখে৷
আৰু ঘৰো কি ঘৰ, বাপৰে৷ অৱশ্যে তাৰ
তেনেকুৱা কোনো বাৰ্ডেনো নাই নহয়৷ মাক দেউতাক দুয়ো চাকৰি কৰিছিল নহয়৷ গতিকে ঘৰত খৰছ
পাতি দিয়াৰ একো লেঠা নাই৷ গতিকে টকাবোৰ কিনো কৰিব, ঘৰটোকে হেঁপাহ কৰি ধুনীয়া কৰি লৈছে আৰু৷
: বৰ সুখ পালো শুনি৷
মাজনীৰ সুখেই আমাৰ সুখ, নে কি কয় দত্তদা৷
দত্তৰ উত্তৰলৈ বাট
নাচাই দত্তনীয়ে আকৌ ক'ব ধৰিলে,
: হয়হে শইকীয়া, বৰ পুণ্য কৰি
তেনেকুৱা জোঁৱাই পাইছো আমি৷আমি থকা কেইদিন সদায় ৰাতুলেই আমাক ব্ৰেকফাষ্ট খুৱালে৷
মাজনী শুই নুঠোতেই তাৰ ব্ৰেকফাষ্ট ৰেডী৷ তাইৰ গাটো যে বেয়া হৈ থাকে, গতিকে সি তাইক কাম
কৰিলে খঙেই কৰে৷ তাই ভালপোৱা বস্তু বিধে বিধে ৰান্ধি খূৱাই তাইক৷ এনেকুৱা জোঁৱাই
কেইজনে পায় হে৷
আমাৰ মাজনীৰ বেছিসময়
পানীৰ লগত লাগি থাকিলে আকৌ এলাৰ্জী হয়, সেইকাৰণে কাপোৰ কানি ধোৱা মেলাৰ বাবে পাৰ্টটাইম বাই
এজনী ৰাখি দিছে৷ পিছে তাই কামত বৰ ফাঁকি দিয়ে৷ গতিকে তাইৰ কাপোৰবোৰ প্ৰায় ৰাতুলে
নিজেই ধুই দিয়ে৷ যি ধুনীয়াকৈ ধুৱে নহয়, দেখিলেই ভাল লাগি যায়৷ হোষ্টেলত থকা ল'ৰা বাবে সেইবোৰ কাম
বৰ ভালকৈ জানে দেই৷
এইবাৰ দত্তই মাত
দিলে,
: আৰু আমি যাম বুলি
শুনি সি দুদিন চুটী লৈ আমাক মুম্বাইখন দেখুৱালে৷ তাৰ নিজৰ মাক দেউতাক যাওতে বোলে
চুটী ল'ব নোৱাৰিলে, কিবা বোলেনে অডিট
চলি আছিল৷ আমাক পিছে বৰ ভালকৈয়ে ঘুৰালে দেই৷
আমি আকৌ আহোতে
একেবাৰতে ডাঙৰ বাবাৰ তাতো সোমাই আহিলো নহয়৷ ৰাতুলে একেবাৰে এয়াৰপোৰ্টত নমাই দিহে
ঘৰলৈ গৈছে৷
: আপোনালোকে ডাঙৰ
বাবাৰ তাতেও গৈছিল নেকি? পৰহি সিহঁতৰ যে অংকৰ
মাষ্টৰ আছিল বৰা, সেই বৰাই লগ পাই তাৰ
কথা সুধিছিল৷ তাৰ দৰে ভাল ছাত্ৰ বোলে আজিকালি নায়েই৷
শইকীয়াই কথাখিনি ক'বহে পালে, দত্ত গৰজি উঠিল,
: ভাল, হুহ৷ ভাল ভাল কওতে
সি কাল হ'লগৈ বুজিছেনে
শইকীয়া৷ বিয়া কৰাই একেবাৰে অধমৰ শাৰীত পৰিল সি৷
: এনেকৈ কলে যে দত্ত
দা? কি হ'লনো ডাঙৰ বাবাৰ?
: কি ক'ম শইকীয়া, ইমান দৰমহা পাই সি৷
ঘৰত আমাক এক নয়া পইছা দিবলৈ তাৰ হুছ নাই৷ এইফালে সি তাতে যি দালান উঠাইছে নহয়, আপোনাক কি ক'ম আৰু৷
এইবাৰ দত্তনীয়ে মাত
দিলে,
: আৰু তাৰ এই
ঘৈণীয়েকজনীযে হৈছে নহয়৷ দিনটো কাম বন নাই, কেৱল টিভিৰ আগত৷ তাইৰ বোলে কিবা বেমাৰ, জানো নহয় চব ফাঁকি
তাইৰ৷
বেচেৰা আমাৰ ডাঙৰ
বাবাক দি সকলো কাম কৰাই৷ ব্ৰেকফাষ্ট ৰেডী কৰাৰ পৰা ঘৰ চাফা কৰালৈ সকলো সি কৰিব
লাগে৷
এইবাৰ আকৌ দত্তই
আৰম্ভ কৰিলে,
: অকল তাইক দোষ দি লাভ
নাই৷ আমাৰ সি জানো ক'ম৷ আমাক চহৰখন
দেখুৱাবলৈ তাৰ সময় নহ'ল৷ অফিচত কোনোবা বছ
আহিছে বোলে৷ হেৰৌ, আমি চাকৰি কৰি কৰি
চুলি পকালো৷ আমাক শিকাবলৈ আহে সি৷ কেতিয়াবা খং উঠিব,মাটি বাৰী গোটেইবোৰ মাজনীৰ নামত লিখি দিম বাপ্পেকে,তেতিয়া ঘৰলৈ দৌৰি
আহি তত নাপাব৷ চিনি পোৱা নাই মোক সি৷
শহুৰেকহঁতক কিন্তু
ঠিকেই ফুৰাইছিল সি৷ এলবামত দেখিছো নহয় মই৷
কথাখিনি কৈ দত্ত
দপদপাই উঠি গ'ল৷ এইফালে দত্তনীয়ে
উচুপিবলৈ ধৰিলে৷ শইকীয়াই অলপ অপ্ৰস্তুত হৈ ক'লে,
: বৌ কি কৰিছে৷
নাকান্দিবছোন, ঠিক হৈ যাব দিয়ক
সকলো৷ চিন্তা নকৰিব৷
: ( উচুপি উচুপি) নহয়হে
শইকীয়া, আপুনি মোৰ দুখ
নুবুজিব৷ হাজাৰ হ'লেও মোৰেই পো৷ তাই
মোৰ ল'ৰাটোক বেয়াকৈ হাত
কৰিলে৷
আপোনাক বিশ্বাসী
মানুহ বুলি মনৰ দুখৰ কথা খুলি কৈছো৷ আছল কথাটো মই এওক ভয়তে কোৱাই নাই৷ আপোনাকে কৈ
দুখ পাতলাও৷ আপুনি কিন্তু ভুলটো কাকো নক'ব দেই৷
: চিন্তা নকৰিব বৌ, মই কাকোৱেই নকও৷ কি
কথা কওকচোন৷
দত্তনীয়ে শইকীয়াৰ
ওচৰলৈ গৈ ফুচফুচাই ক'লে,
: জানেনে শইকীয়া, সি তাইৰ মেখেলাও
ধুৱে৷
উচুপনি কেতিয়ানো গৈ
কান্দোন হ'ল শইকীয়াই ধৰিবই
নোৱাৰিলে৷
( প্ৰান্তিকৰ বহু
পুৰণি সংখ্যা এটাৰ ‘দৈনন্দিন’ শিতানৰ লিখনী এটাৰ ছাঁ লৈ)